Het is verstandig om samen om het ‘kopje’ heen te lopen in plaats dat iedereen het alleen beziet vanuit zijn eigen perspectief en aan dat beeld vasthoudt.

Als ik midden tussen iedereen een kopje op tafel zet en aan iedereen vraag om aan te geven wat zij zien, dan is de kans aanwezig dat je verschillende beschrijvingen krijg. De ene zegt dat het kopje is en meer niet, de ander zegt dat er een logo op staat en weer een ander beweerd dat het kopje een oor heeft. Ondertussen heeft men het wel over hetzelfde kopje.  

Dat hoeft niet erg te zijn. Wel als een of meer mensen vast houden aan het beeld wat zij hebben en daarom vinden dat de andere ongelijk hebben. Het wordt nog fraaier als een van hen zegt dat het kopje een litteken bevat waaruit blijkt dat er ooit een oor daaraan vast heeft gezeten, zeker als er een ander is die in zijn leven al zo vaak deze kopjes heeft gezien en weet dat deze altijd een oor heeft (ook al ziet hij op dat moment dat oor niet), zeker dat hij niet wil geloven dat bij een kopje ook een oor kan ontbreken (door welke oorzaak dan ook). Er is dan een ideaal beeld ontstaan op basis van aloude ervaring, waardoor met ongeloof wordt gereageerd op de opmerking van een andere dat het kopje (uit een ander perspectief) een oor ontbreekt.

Bij dit voorbeeld wordt al gauw gezegd, dat dit een overdreven voorbeeld is. Natuurlijk draai je dan even het kopje en kan iedereen dat kopje rondom bekijken waardoor je elkaar snapt waarom er verschillende bevindingen zijn. Toch komt deze situatie meer voor dan wat we denken. Er zijn talloze onderwerpen waar er meerdere perspectieven zijn en niet de moeite wordt genomen om dat onderwerp vanuit verschillende perspectieven te bekijken en de bevindingen met elkaar te delen.

Besluitvormingsprocessen beginnen met een opiniërende vergaderronde. Iedereen zegt vanuit zijn perspectief hoe het kopje eruit ziet. Als het daarbij blijft, dan heb je samen niks bereikt. Je weet dan nog steeds niets over hoe dat kopje er echt uit ziet. Wel door samen om dat kopje heen te lopen en te bespreken wat je samen ziet. Dat begint met het durven open te staan en ook te verdiepen in dat wat de ander aan beeld naar voren heeft gebracht. uiteindelijk blijken we (bijna) altijd over hetzelfde te hebben en verschillen minder groot zijn dan wat we denken.